- ابوالقاسم هبه الله (هَِ بَ تُلْ لاه)
ابن سلامه بن نصر بن علی، مکنی به ابوالقاسم. مفسر و نحوی از مردم بغداد بود و حلقۀ درسی در جامع منصور داشت. به سال 410 هجری قمری درگذشت. از آثار اوست: ’الناسخ و المنسوخ فی القرآن’ که کتاب کوچکی است از روایت ابومحمد رزق الله بن عبدالوهاب بن عبدالعزیز التمیمی و کتاب ’المسائل المنثوره’ در نحو و تفسیر. (از اعلام زرکلی ج 9 ص 59)